Druk op ziekenhuizen blijft hoog: 'Waar normaal één arts staat, heb je er nu twee nodig'

Net als veel ziekenhuizen in Nederland, heeft ook het HagaZiekenhuis haar capaciteit op de corona-afdelingen de afgelopen weken moeten opschalen en dat drijft de werkdruk aanzienlijk op. Niet alleen op de Intensive Care, maar ook op de verpleegafdelingen en de Spoedeisende Hulp worden er meerdere tandjes bijgezet. Marloes Reurs heeft als arts op de Longgeneeskunde intussen een flink aantal meters gemaakt met coronapatiënten en maakt de balans op.

Na een jaar COVID blikt Reurs terug op een indrukwekkende tijd waarin zij samen met haar collega's vol uitdagingen kwam te staan. Zowel op medisch, ('mensen kunnen soms zó snel achteruitgaan en overlijden'), als ook op logistiek en ethisch vlak. Ook kwam volgens haar meer dan ooit naar voren hoe belangrijk samenwerken is en hoe belangrijk elke schakel in de zorgketen is. 'Zonder een goede schoonmaakploeg of de juiste (bedden)coördinator kan je logistiek, en daarbij je capaciteit of de doorstroom op de Spoedeisende Hulp volledig stagneren.' Steeds jonger 'Aan de andere kant kom je zonder specialisten en wetenschappers in de behandeling niet verder. En natuurlijk moeten er overduidelijk ook mensen aan bed staan. Je hebt elkaar dus keihard nodig. Ook een goede samenwerking tussen ziekenhuizen onderling en huisartsen en verpleeghuizen in de regio is het afgelopen jaar ontzettend belangrijk gebleken voor de juiste zorg voor de patiënt op de juiste plek.'

Het aantal positieve testen en ziekenhuisopnames blijft stijgen en bij Reurs valt een verschuiving in de leeftijd van de opgenomen patiëntpopulatie op. 'Mensen worden steeds jonger. Eerst waren het overwegend zestigers en zeventigers, maar de laatste tijd komen er veel twintigers en dertigers binnen die heel erg ziek worden. Soms is er bij deze mensen sprake van een risicofactor, maar soms van geen enkele. Ik schrik er echt van om mijn eigen leeftijdsgenoten met enorm aangedane longen te zien', zegt ze. Hierbij benadrukt Reurs dat de langetermijneffecten van corona op bijvoorbeeld de longfunctie nog vaak onduidelijk zijn. Klap in het gezicht De corona-afdeling in het HagaZiekenhuis wordt bemand door artsen en verpleegkundigen van de longafdeling en interne geneeskunde. 'Bij corona zijn de longen vaak aangedaan', zegt Reurs. 'Mensen worden opgenomen als ze extra zuurstof nodig hebben om de zuurstofverzadiging in het bloed op peil te houden.' 'De meeste mensen met een COVID-infectie hebben dit niet nodig en kunnen dus thuis uitzieken. Maar je kunt je misschien wel voorstellen dat de zuurstofverzadiging bij mensen met een onderliggende longziekte als astma of COPD sneller in de problemen komt door het virus.'

Als onderdeel van de 'frontlinie' heeft Reurs het één en ander geleerd als het gaat om verwachtingen over de pandemie. 'Steeds als het even goed lijkt te gaan, durven we te hopen dat het eind in zicht is. Vervolgens krijg je weer een klap in je gezicht wanneer de cijfers zo oplopen en één tot twee weken later de SEH weer overloopt en de IC en de verpleegafdelingen weer vol liggen', zegt ze. 'Een jaar geleden had ik in ieder geval niet gedacht dat we hier nog steeds in zouden zitten.' Werkdruk De opgedreven werkdruk eist het nodige van het personeel, maar voor Reurs en haar collega's lijkt er inmiddels al sprake te zijn van een nieuwe standaard. 'We draaien alweer maanden extra diensten, dus het is eigenlijk gewoon stabiel veel.' Met de opening van een tweede corona-verpleegafdeling is het dan ook noodzakelijk dat artsen uit andere specialismen te hulp schieten. Daarmee is het een kwestie van tijd voordat veel artsen weer zullen moeten inleveren op hun eigen werkzaamheden. Reurs blijft strijdbaar, maar geeft aan het afgelopen jaar wel in te hebben moeten leveren op haar reserves. 'Iedereen heeft kortere lontjes en iedereen is coronamoe. Bij patiënten en familie merk je dat er veel frustratie en onvrede is. Mensen zijn klaar met de regels en dat ben ik ook, maar die regels zijn er ook om chaos te voorkomen en de situatie werkbaar te houden.' Beveiliging of politie nodig Steeds vaker worden Reurs en haar collega's de dupe van het ongenoegen van familieleden over de belemmeringen die de coronamaatregelen met zich meebrengen. 'Je kan natuurlijk niet meer zomaar met het hele gezin iemand komen bezoeken. Daar kunnen mensen boos om worden. Het gebeurt helaas steeds vaker dat beveiliging of zelfs politie moet ondersteunen omdat de situatie uit de hand loopt. Dat maakt me dan wel verdrietig, juist omdat we zo ons best doen om het allemaal goed te regelen.' 'Zo baal ik bijvoorbeeld ook enorm als 'mijn' patiënt overgeplaatst moet worden naar een ander ziekenhuis. Soms is dit dichtbij, maar soms ook ver buiten de regio. Dan voel ik echt mee met de onmacht en frustratie van de patiënt of familie. Helaas heb ook ík er geen invloed op.' Inzicht en samenwerking Als het gaat om persoonlijke frustraties geeft Reurs aan die net zo goed te hebben. 'Soms denken mensen dat ze een griepje hebben en blijven ze rondlopen zonder zich te testen of in quarantaine te gaan', zegt ze. 'Men lijkt af en toe te vergeten dat we midden in een pandemie zitten; dat snap ik dan echt niet, maar het zit ook niet echt in me om boos te worden en ik ga er altijd maar vanuit dat het geen onwil is, maar meer onbegrip. Ik denk ook niet dat iemand erbij gebaat is als ik daarin mijn frustratie ga uiten.' Wel bracht een hectische tijd positiviteit uit onverwachte hoek. 'Je werkt op de corona-afdeling echt samen met artsen uit andere specialismen, in plaats van dat je elkaar alleen even helpt als het om een stukje vakkennis van de ander gaat. Je verzorgt samen de coronapatiënt en dat leidt tot leuke contacten en meer inzicht in elkaars vak.' Verdraagzaamheid 'Het is ook fijn dat je steun aan elkaar hebt', vertelt Reurs. 'Als zorgverleners zitten we allemaal in hetzelfde schuitje; we zijn 'coronamoe' en willen ook gewoon weer op een terras kunnen zitten. We proberen elkaar te ontlasten door bijvoorbeeld een paar patiënten van elkaar over te nemen wanneer dat nodig is of wanneer iemand er even doorheen zit. Als er nieuwe diensten verdeeld moeten worden houden we daar ook rekening mee en zo letten we een beetje op elkaar.'

In de tijd waarin Nederland nog vastzit aan de beperkingen van de

, maar ook toewerkt naar die ene stip aan de horizon, wil Reurs oproepen tot coulance. 'Je merkt dat er steeds meer groepen mensen boos zijn over de opgelegde maatregelen en dat merken wij ook in het ziekenhuis. Ik hoop op wat meer verdraagzaamheid en wat minder agressie naar elkaar. Dan komen we er samen wel uit.'