Een kijkje achter de schermen bij 112-site Regio15: 'We dragen bodycams voor onze eigen veiligheid'

Met 180 duizend volgers op Twitter en soms tot wel een miljoen bezoekers op de website per maand, zou je niet denken dat er op Regio15 ooit alleen maar foto’s van brandweerwagens te zien waren. ‘Brandweermensen wilden graag laten zien in wat voor mooie auto’s ze reden, en mensen vonden dat leuk. Op een gegeven moment werden te auto’s gefotografeerd terwijl ze in gebruik waren en uiteindelijk werden de incidenten belangrijker dan het voertuig zelf. Zo is het een nieuwssite geworden.’

De fotojournalisten van Regio15 zijn altijd als de bliksem ter plaatse en daar zit een doordacht systeem achter, waarbij een pieper afgaat wanneer melding is gemaakt van een incident. 'Vervolgens kan ik in een systeem aangeven dat ik daarheen ga. Dan kan het nog dat een collega zegt: "Ik ben veel dichterbij, ik ga wel." Het heeft namelijk niet zo veel zin om met zijn zessen bij een klein incident te gaan staan. Maar staat er nou een heel industriegebied in de fik, dan heb je wel drie fotografen nodig.'

De fotografen moeten op elke calamiteit voorbereid zijn en daar is hun uitrusting op afgestemd. Met een camera, portofoon en bodycam gaan ze op pad. En die laatste is onmisbaar geworden voor hun eigen veiligheid, zegt Rene. 'Het kan zijn dat we te maken krijgen met agressie vanuit het publiek. Zodra ze ons gaan bedreigen of aanraken moeten we daar wel bewijs van hebben.'

Zo gebeurt het weleens dat de fotografen onbedoeld in de persoonlijke sfeer raken. 'Dat we een gewond familielid vastleggen, of een bedrijfsnaam die de eigenaar niet in beeld wil hebben. Als ons dat op een normale manier wordt uitgelegd, kunnen we dat ook wel begrijpen. Maar als iemand zegt: "ik kom je thuis opzoeken en ik steek je huis in de fik", dan vind ik dat te laag voor woorden. Daar zullen we over het algemeen dan ook aangifte van doen.'

Niet iedereen vindt het echter vervelend om in een benarde positie of emotionele situatie gefotografeerd te worden, zegt Rene. 'Stel dat er een aanrijding is geweest en iemand zit klem in een auto. Veel mensen vinden het vervelend dat dat wordt vastgelegd, zoals het slachtoffer zelf of in het ergste geval een nabestaande. Maar andere mensen zeggen dan: "Ik heb in die auto gezeten en wil eigenlijk wel heel graag weten wat er is gebeurd." Die mensen zijn weer heel blij omdat ze door de foto’s beter kunnen zien wat hen precies is overkomen.'

Maar hoe emotioneel, confronterend of naar een situatie ook is, in veel gevallen gaat de journalistieke plicht voor, benadrukt Rene. 'We zijn echt niet op zoek naar bloederige of schokkende beelden; we blijven in die zin ook wel op gepaste afstand. En als iemand bijvoorbeeld echt niet herkenbaar in beeld wil, valt daar altijd wel over te praten. Maar zolang we op openbare grond zijn, mag ik in principe alles fotograferen wat ik zie. De boodschap is over het algemeen: er is hier wat gebeurd en daar moeten we nou eenmaal foto’s van maken.'

Wil je ook fotojournalist worden? 'Dan is interesse het belangrijkst', zegt Rene. 'Als je fotografie leuk vindt en aangetrokken bent tot nieuws, kom je een heel eind. Als iemand op een gegeven moment vaker beeld instuurt, kan het zijn dat we zeggen: "Kom eens met ons praten, want je foto’s zijn goed en blijkbaar vind je het interessant.".'