Een middag bij de horrorpoller: 'blinde' automobilisten, toeterende bussen en ramptoeristen

Het eerste dat opvalt: het zijn er twee. In beide richtingen staat zo'n lichtgevende, forse paal. En aan beide kanten staan borden, die je niet kunnen ontgaan. Althans, dat zou je denken. Maar op deze paar vierkante meter aardkloot gebeurt een heleboel.

Dat blijkt al direct wanneer we aankomen. Een man en een vrouw staan op de hoek met de Leyweg te discussiëren. Ze wijzen naar de borden. Eerst een hele grote - 'jammer dat daar een paal voor staat' - en een bontgekleurde verzameling verderop. De vrouw moet naar het ziekenhuis, maar is speciaal omgereden om de horrorpoller in het echt te zien.

'Ik snap niet dat dit zo oeverloos lang moet duren en zoveel kost', zegt de Haagse. 'Ik wilde echt even kijken. Gewoon ervaren waarom mensen tóch doorrijden.' De man leunt op zijn fiets, terwijl hij de situatie kritisch bekijkt. 'Het komt ook door de zenuwen. Mensen hier zijn toch in de stress. Die gaan niet zomaar naar het ziekenhuis. Als ze acuut iets hebben en naar de eerste hulp moeten, dat levert stress op. Dan letten ze niet meer op de borden.'

De vrouw knikt. 'Het zijn wel erg veel borden, ja. Onoverzichtelijk.' Haar vriend geeft het toe. 'Ik zou er zelf ook inrijden.' Als het stel wegfietst, zien we verderop de eerste bus over de paal rijden. Moeiteloos. Bij het dichterbij komen, zien we nog de sporen van een eerdere aanrijding. Tegen de dixi - een verkeersregelaar moet tenslotte ook wel eens naar de wc - staat alvast een bezem gepositioneerd. Vast om de schade van de volgende botsing op te ruimen.

Over verkeersregelaars gesproken. Voorheen stonden ze er in weer en wind. Getooid in een lichtgevend geel-oranje jack. Maar nu zijn de verkeersregelaars in geen velden of wegen te bekennen. Navraag bij de gemeente leert dat sinds een tijdje er alleen in de ochtend verkeersregelaars worden ingezet.

'Van 06.30 uur tot 10.00 uur', zegt een woordvoerder van de gemeente. Hij verwijst naar een brief van de verantwoordelijk wethouder aan de gemeenteraad. Daarin staat te lezen dat 'de reductie van de inzet van verkeersregelaars niet heeft geleid tot problematische situaties'. En: 'Het is de bedoeling de inzet nog verder terug te brengen om deze uiteindelijk te kunnen staken.'

Misschien is het inzetten van een politieagent wel veel zinvoller. Want er rijden ook voortdurend motorrijders langs de paal, die toch echt niet over de busbaan mogen. En er komt een kleine brandweerauto voorbij, met twee mensen erin. Maar die hebben blijkbaar een ontheffing, want de paal gaat fluks omlaag.

Ook te zien: veel ambulances. Niet gek natuurlijk, zo op de route naar het ziekenhuis. Een bestuurder van zo'n gele wagen kijkt toch nog ietwat angstig als hij over de paal rijdt. Of lijkt dat maar zo? Zijn collega op de bijrijdersstoel is zeker ontspannen. Hij steekt vrolijk zijn duim op. Het duurt een paar seconden en dan is de paal weer omhoog.

Maar als even later een blauwe auto komt aangereden, gaat de paal niet omlaag. Het raam van de bestuurster wel. 'Hij gaat niet omlaag', zegt ze verschrikt. 'Dat is ook niet de bedoeling, mevrouw', antwoordt onze verslaggever. 'Wat? Mag ik hier niet in? Dat wist ik niet', zegt ze. Wanneer we vragen naar de borden, kijkt ze alsof ze het in Keulen hoort donderen. 'Borden, zegt u? Helemaal niks gezien.'

Ze roept uit het raam naar een oudere man, schuin aan de overkant. Achter de poller dus. 'Ik kom eraan hoor, pap'. Het blijkt dus haar vader, die terugkomt uit het ziekenhuis. 'Hij is net gedotterd', legt ze uit. 'Waar moet ik nu heen?', vraagt ze vertwijfeld.

Achteruit, dus. Maar daar staat al een HTM-bus luid te toeteren. Daarachter een streekgenoot, van EBS. De chauffeur schuift ook zijn raampje open. Of hij dit vaak meemaakt? 'Zo vaak, meneer. Je wordt er gek van. Je vraagt je toch af welke idioot dit heeft verzonnen.'

Zijn collega wenst blijkbaar geen berisping wegens niet op tijd rijden van de baas te ontvangen en draait zijn stuur naar links. Terwijl de vrouw haar personenauto kordaat een stukje achteruit manoeuvreert, rijdt de rode streekbus zijn Haagse collega met een dot gas voorbij en zet hem ervoor. De vrouw blijft rustig staan om haar vader in te laten stappen.

De HTM-bus moet blijkbaar maar even wachten. Opnieuw klinkt er getoeter. Als de man is ingestapt, maakt de auto een u-bocht. Het raam van de bestuurster staat nog steeds open. 'Komt u niet uit Den Haag, dat u dit niet wist?'. 'Jawel', zegt de vrouw. 'Ik kom uit Den Haag.' Hoe kan het dan dat ze hier niets van afwist, na 45 aanrijdingen?

Daarop volgt geen antwoord meer. Ze geeft een dot gas en weg is ze. Zowel de bus als de chauffeur staan nog te pruttelen. 'Ik snap niet dat ze hier geen camera ophangen. Gewoon, hup, er inrijden, foto maken en meteen die dikke bekeuring. Dan doen ze het niet meer', zegt de chauffeur. Moet hij er niet eens snel vandoor na al dat oponthoud. 'Ah joh, rustaaag', klinkt het in goed Haags. En dan gaat hij er inderdaad gestaag vandoor.

Niet eens zo'n gekke gedachte, dunkt ons. Uit navraag bij de gemeente blijkt dat er inderdaad wordt onderzocht of een camera een goed idee is. Maar: dat kost geld. 'Enerzijds voor het plaatsen en onderhouden van de camera's, maar ook voor het inrichten van een back-office voor het bekijken van de beelden en bij overtredingen de afhandeling daarvan.'

Daarover moet door het ambtelijke apparaat dus nog even worden vergaderd. Want: 'Maatregelen moeten eerst worden ontworpen en worden getoetst bij de verschillende toelatingsgremia. Daarnaast dienen verschillende procedures te worden doorlopen. Ook moeten verschillende varianten worden uitgewerkt vanwege de complexiteit van de omgeving.'

Omdat omdenken tegenwoordig heel groot is, legden we ook nog een andere optie voor aan de gemeente: gooi die weg gewoon weer open. Net zoals dat in een ver verleden ook het geval was (menig oudere Hagenaar herinnert zich nog een uitstapje naar Kas-In, het toenmalige tuincentrum met de überhippe oranje neon langs de weg). Kunnen we meteen weer lekker doorrijden.

Maar nee. 'De poller heeft een belangrijke functie om sluipverkeer tegen te gaan. Vanuit de gemeentelijke visie op het wegennet is de route via de Escamplaan namelijk geen stedelijke hoofdweg', laat de woordvoerder weten.

'De route van deze weg van en naar het centrum is niet berekend op het verkeersaanbod als doorgaande weg en daarom is een dergelijke afsluiting noodzakelijk.' Van al die ambtelijke lingo krijg je misschien toch een lichte aandrang.

Maar helaas, de dixi is afgesloten. Tijd om deze onheilspellende plek te verlaten. Wordt ongetwijfeld vervolgd: nu is het wachten tot nummer 46 zich, met een ongetwijfeld harde klap, meldt.