Wie zijn de demonstranten die het waterkanon trotseren?

Ik sta hier voor mijn kleinkinderen, vertelt André met een brede glimlach. ‘Voor mij heeft het geen nut meer, maar voor hen wel.’ Gekleed in alleen een zwembroek en voorzien van een rugzak die is omwikkeld met vuilniszakken, lijkt hij weinig last te hebben van het waterkanon. ‘Ze hadden ons erop voorbereid dat we nat gingen worden, dus dan kun je maar beter zo weinig mogelijk aandoen', vertelt hij.

André is met de trein vanuit Utrecht gekomen samen met zeventig andere demonstranten. 'Omdat ik me ernstig zorgen maak over de toekomst’, vertelt hij, op een stuk serieuzere toon. ‘Als er niks verandert in hoe we met de aarde omgaan, gaat het niet goed aflopen. Ik gun mijn kleinkinderen en alle jonge mensen nog een lang leven op deze wereld.'

'Waarom zou ik niet demonstreren tegen deze waanzin', roept Evelien fel. Voor haar kleine postuur, heeft ze veel pit. 'Fossiele subsidies van dertig miljard euro per jaar, dat is toch bizar! Wist je dat er evenveel fossiele brandstof wordt getankt op Schiphol als door alle benzineauto’s in Nederland? En toch vliegen we er maar op los, zonder er belasting over te hoeven betalen. Schandalig is het. De politiek moet zich schamen.'

Zelf vliegt Evelien niet en zorgt ze al haar hele leven zo goed mogelijk voor het klimaat. 'Ik had in de jaren zeventig al in de gaten dat het de verkeerde kant opging.'

Ondanks dat ze net geopereerd is en daarom met een rollator loopt, is Evelien toch gekomen. Gewoon in haar eentje. 'Er moet iets veranderen.' Demonstreren is haar bovendien niet onbekend. 'In mijn tijd was het heel gewoon om de straat op te gaan als je het niet eens was met de regering. De nieuwe generatie moet dat ook blijven doen en niet stilzitten.'

'Mijn hart zegt dat ik hier moet staan', vertelt kunstenares Ludy met een zachte stem. Ze wijst naar haar spandoek waarop ze 'Hart voor de aarde' heeft geschilderd. 'Iedereen zou een hart voor de aarde moeten hebben', vindt zij. 'Ik maak me grote zorgen om het behoud van de aarde en vooral om de mensen op die aarde. We zijn op een punt gekomen dat we werkelijk verantwoordelijkheid moeten nemen. Daar kunnen we gewoon niet omheen.'

Het is niet Ludy's eerste demonstratie, maar wel de eerste keer dat ze dat een snelweg blokkeert. 'Ik ben daar altijd van weggebleven, maar nu zie ik geen andere uitweg meer. Als ze niet willen luisteren, moeten we er alles aan doen om toch gehoord te worden. Gillen, brullen, de openbare orde verstoren. Het is echt niet anders', zegt ze zuchtend.

'We staan hier vanuit betrokkenheid en liefde voor het leven en de aarde', vertellen Alma en haar vriendin. Vol passie zingen ze mee met de leuzen die de mensen van Extinction Rebellion door een megafoon roepen. 'Wij zijn vreedzaam, wat zijn jullie!?'

'Het is opvallend dat ze meteen al met het waterkanon spuiten', vindt Alma. Vorige keer gebeurde dat pas toen we hier al vijf uur stonden.' Ze houdt een klein kartonnen bordje omhoog waarop staat 'Ik had 1000 andere dingen te doen vandaag'. Dat heb ik van Carice gekregen', vertelt ze lachend. 'Carice van Houten, de actrice ja. Die loopt hier ook rond. Het is mooi om te zien dat er mensen uit alle lagen van de maatschappij op het protest afkomen. Het is niet meer een klein groepje mensen dat zich boos maakt, we maken ons allemaal zorgen.'

Vier vriendinnen staan op het drijfnatte asfalt te dansen in hun bikini. Ze willen liever niet bij naam genoemd worden, maar noemen zichzelf giechelend 'de bikinimeiden'. 'Het is mijn eerste keer hier', vertelt een van hen. 'Maar zij zijn al twee of drie keer eerder geweest.'

Ze zijn net als velen anderen met de trein naar het protest gekomen, vanuit Wageningen en Amsterdam. Op de vraag waarom ze hier staan, hebben de dames een snel antwoord. 'Omdat de wereld kapot gaat en niemand er wat aan doet.' Dat de sfeer er goed in zit bij het protest en de zon fel schijnt, is voor de meiden natuurlijk een fijne bijkomstigheid. 'We staan hier heerlijk te dansen', zeggen ze vrolijk. 'Het zonnetje erbij en een verfrissende waterstraal, wat wil je nog meer? Kom maar op met dat kanon!'

Gehuld in een gele poncho staat de nog jonge Pingu vlak voor het lint waarmee de demonstranten de snelweg hebben afgezet. 'Wil je even schuilen?', vraagt ze, terwijl ze haar poncho omhoog houdt. 'Zonder paraplu of poncho is het niet te doen op deze plek.'

'Ze beginnen al met arresteren', wordt door de menigte geroepen. Pingu en haar vrienden zijn er niet door uit het veld geslagen. 'We zien wel wat er gebeurt', zeggen ze schouderophalend tegen elkaar.

Het is niet de eerste keer dat Pingu demonstreert en ze weet dus wel wat ze kan verwachten. 'Ik was er vorige keer ook bij. Toen begon de politie later met spuiten en arresteren. Gelukkig zijn we goed voorbereid dus ik vind het niet erg om nat te worden. Lang niet al mijn vrienden zijn hiermee bezig hoor, maar je merkt wel dat het leeft onder jonge mensen en dat er vandaag ook veel jongeren zijn.'