Loosduinen viert zingend het 100-jarig bestaan: 'Het is hier nog even fijn als vroeger'

De zon brandt fel op het plein, waar een stuk of zestig bewoners zich hebben verzameld om mee te zingen met het Loosduinse volkslied. In het midden van het plein staat een grote hoogwerker. Muzikant Gregor Bak, die het Loosduinse volkslied schreef, is druk in de weer met zijn keyboard en microfoon. 'Bijna klaar', roept hij naar de mensen om zich heen. Wie omhoog kijkt, ziet op het balkon van de eerste en tweede verdieping van een flatgebouw aan het plein twee rijen zangers en zangeressen klaar staan. Gregor stapt in het bakje van de hoogwerker en wordt onder luid geklap langzaam de lucht in gehesen.

'Loosduinen, wat een heerlijke plek. Loosduinen, hier is niets te gek. Loosduinen, het voelt zo vertrouwd. Loosduinen, voor jong en voor oud', galmt over het plein. Vandaag is echter vooral het genoemde 'oud' uit het liedje aanwezig. 'Er zijn alleen maar bejaarden hè', mompelt een oudere vrouw tegen haar man.

'Loosduinen is wel een beetje vergrijsd ja', stemt Agnes van de bibliotheek in. 'Misschien is het een goed teken. Mensen willen hier gewoon nooit meer weg. Maar door de komst van Vroondaal zijn er wel wat jongere gezinnen bij gekomen hoor. En dat is ook leuk voor de buurt.'

'Ik woon hier al 71 jaar', vertelt Fietje. 'Ik ben hier komen wonen toen ik tien was.' Over de vraag of er veel veranderd is moet ze even nadenken. 'Dat valt wel mee', vindt ze. Toch: 'Vroeger was dit geen plein, maar waren het smalle straatjes. Je had hier van alles zitten, zelfs een bioscoop.' Ondanks dat de wijk voller en drukker is geworden, vinden mensen het nog steeds wel heerlijk wonen. 'Even fijn als vroeger', zegt de vriendin van Fietje.

Loosduinen begon ooit als Westlands tuindersdorp, zoals Gregor in zijn lied beschrijft. De naam Loosduinen is afgeleid van 'loze duinen'. Het oorspronkelijke dorpje lag namelijk in een duingebied dat door natuurlijke landaanwas landinwaarts kwam te liggen. In 1923, dus precies honderd jaar geleden, werd het dorp een stadsdeel van Den Haag.

Het koor dat zaterdag zingt bestaat uit allemaal vrijwilligers. 'Ik heb gewoon een oproep gedaan', vertelt Gregor. Sommigen hebben wel wat zangervaring en anderen helemaal niet. Er is geen drempel en dat maakt het juist zo leuk. En het is zo prachtig om te zien hoeveel pit er nog in deze veelal oudere mensen zit. Er zitten twee hartsvriendinnen tussen die samen 184 jaar zijn. De één is 96 en de ander 94 en vief dat ze nog zijn joh!'

Je zou denken dat het schrijver van het Loosduinse volkslied in Loosduinen is opgegroeid of er in ieder geval heeft gewoond, maar niks is minder waar. Gregor woont gewoon in Delft. Maar hij is wel regelmatig bij de bibliotheek in het stadsdeel om muziek te maken. 'Toen ik gevraagd werd om het lied te schrijven, ben ik, met hulp van mensen van de bibliotheek, in de geschiedenis van Loosduinen gedoken. En toen heb ik geprobeerd om alles wat interessant is in één lied te proppen', zegt hij lachend.

'Het meest interessante waar ik achterkwam, vind ik het feit dat Loosduinen ooit een bedevaartsoord is geweest.' De legende van Margaretha van Henneberg leidt er in de middeleeuwen toe dat de Abdijkerk een bedevaartsoord wordt. Uit heel Europa komen vrouwen die graag zwanger willen worden naar de kerk toe, omdat ze over de legende van Margaretha hebben gehoord. 'Zij zou namelijk 365 kinderen hebben gekregen', weet Gregor. 'Dat kan natuurlijk helemaal niet. Maar het is wel een heel fascinerend verhaal.'

Ook andere plekken in Loosduinen komen in het lied aan bod. Het Loosduins museum, café Pluk en de stenen kamer in Park Madestein. 'De allermooiste plek in Loosduinen is absoluut de molen', vindt 76-jarige Greetje. Daar zijn veel anderen het mee eens. Ook de Abdijkerk is een geliefde plek voor de Loosduiners, die elkaar allemaal lijken te kennen.

'Het is net een dorp hier', vindt Vincent, die met zijn vrouw van een chocolade ijsje aan het genieten is. 'Echt ons kent ons, dat maakt het zo gezellig vind ik. En daarom blijven mensen hier tot hun oude dag wonen.' Hij wordt onderbroken door een dame die hem herkent. 'Vincent, hoe is het?' 'Dat bedoel ik dus', zegt hij lachend. Iedereen kent elkaar.'