Oekraïense vluchteling Tanya schuift voor diner aan bij Ivana en Martin: 'Fascinerende verhalen'
8 augustus, 08:00 • 4 minuten leestijd
DEN HAAG - Met een bos zonnebloemen en zoute snacks in haar handen staat de 43-jarige Tanya Glazova voor de deur van een appartement in het Valkenboskwartier te wachten. Dat er vanavond twee Hagenaars voor haar koken staat vast, maar wie dat precies zijn moet de Oekraïense vluchteling nog ontdekken. Voor de gastheer en gastvrouw van de avond is het alweer de derde keer dat ze meedoen aan 'Oekraïners aan Tafel': een initiatief georganiseerd door Stichting Eet Mee om Oekraïense vluchtelingen een zorgeloze avond te bezorgen.
Dat Ivana en Martin in ieder geval alvast één ding gemeen hebben met hun Oekraïense gast blijkt wel zodra Tanya haar hand uitsteekt om de nieuwsgierige katten te aaien. 'Wat een lieve poezen hebben jullie. Ik mis de mijne heel erg. Die zijn nog steeds in Oekraïne. Ik heb deze week nog met ze gefacetimed, dat is altijd hilarisch', vertelt Tanya met een liefdevolle blik in haar ogen.
Niet alleen haar katten heeft ze moeten achterlaten, ook haar ouders en broer wonen nog in Oekraïne. 'Mijn moeder wil heel graag vluchten, maar mijn vader krijg je daar met geen mogelijkheid meer weg. Ze wonen in een dorp vlakbij Cherson, een gebied dat de laatste tijd veel in het nieuws is gekomen vanwege de verwoesting van de Kachovka-dam. Daardoor staan er duizenden huizen onder water. Gelukkig is het huis van mijn ouders gespaard gebleven, die staat namelijk op een hogere oever.'
Toen een huis dichtbij de mijne ontplofte door een explosie, wist ik dat het menens was | Tanya Glazova
Voor de oorlog woonde Tanya in Charkov, de een na de grootste stad van Oekraïne. 'We wisten natuurlijk dat de oorlog eraan zat te komen, maar ik zal nooit meer vergeten dat ik de Russische raketten voor het eerst in de lucht zag vliegen. Je kan je niet voorstellen hoe eng zoiets is', vertelt Tanya, terwijl ze een salade opschept voor bij de vis. 'Toen een huis dichtbij de mijne ontplofte door een explosie, wist ik dat het menens was.'
Toch duurde het nog even voordat Tanya de stap nam om daadwerkelijk te vluchten. 'In het begin probeerde ik ziekenhuizen te helpen door bijvoorbeeld medicijnen te doneren. Maar al snel realiseerde ik me dat ik eigenlijk vrij weinig kon doen. Ik ben toen met de dochter van een vriendin van mij gevlucht. Eerst zijn we naar Polen vertrokken, waar we terecht kwamen bij een asielzoekerscentrum. Daar kregen we voor het eerst het stempel "vluchteling" op ons geplakt. Ik vond het heel moeilijk om deze nieuwe identiteit te accepteren.'
Via-via kwam Tanya in Den Haag terecht. Daar leerde ze een Nederlandse familie leerde kennen die haar uitnodigde om bij hen te komen wonen in het Statenkwartier. 'Ik heb enorm veel geluk gehad. Maar mijn vriendin is inmiddels weg en ik voel me best wel vaak eenzaam. Het gastgezin is ontzettend lief, maar ik voel het vaak alsof ik ze tot last ben.'
Dat het moeilijk is om te aarden in een nieuw land weet ook Ivana Citterbartova. 'In 1991 ben ik vanuit Tsjechië naar Nederland verhuisd om hier te studeren. Ik ben natuurlijk geen vluchteling, maar ik snap als geen ander hoeveel tijd het kost om jezelf thuis te voelen in een vreemd land', vertelt ze aan tafel. 'Daarom wilde ik Tanya graag verwelkomen in ons huis.'
Praten over de oorlog helpt
Ook Martin ziet het als een verrijking om nieuwe mensen te leren kennen. 'We hebben nog steeds af en toe contact met de vorige eters. De verhalen die zij vertellen zijn enorm fascinerend', vertelt hij terwijl hij een wijntje inschenkt.
Dat Tanya alles kan vertellen aan Ivana en Martin over haar verleden voelt als een enorme bevrijding voor de Oekraïense. 'Ik vind het heel fijn om over de oorlog te kunnen praten, want in het dagelijkse leven heb ik het er niet meer veel over. Het is pijnlijk, maar tegelijkertijd helpt het om te praten. Als de oorlog voorbij is, wil ik graag terugkeren naar Oekraïne. Maar wanneer dat is, weet niemand.'
Wil jij je ook kennismaken met de mensen achter de verhalen in het nieuws? Stichting Eet Mee zoekt eetadressen, waar Oekraïense vluchtelingen bij aan kunnen schuiven. Stichting Eet Mee geeft tips om het etentje tot een succes te maken en een team Oekraïense matchmakers is beschikbaar voor vragen. Aanmelden kan via de website van Eet mee.
