Funky jazz van Boris van der Lek trekt dansopa en anderen naar Pier op Scheveningen

Als de grijze haren van de meeste mannen van de band het nog niet verklapte, wordt bij de eerste tonen die gespeeld worden, heel duidelijk dat er ervaren muzikanten op het podium staan. 'Dit zijn hele groten in het vak', weet een man in het publiek te vertellen.

Boris van der Lek, de saxofonist, valt op met zijn lichtblond geverfde haren, die hij in soort punkkapsel omhoog heeft gekamd met gel. 'Hij heeft precies hetzelfde kapsel als een andere bekende saxofonist, Wouter Kiers', vertelt de man. 'Zou het een trend zijn onder saxofonisten of zouden ze toevallig naar dezelfde kapper gaan', zegt hij lachend.

Boris van der Lek werd in 1980 meegenomen door zijn ouders naar het North Sea Jazz festival. Hij raakt daar zo gefascineerd door de saxofoon, dat hij besluit dat hij zelf ook saxofonist wil worden. Hij maakt zich het instrument eigen door mee te spelen met de platen uit de grote jazzcollectie van zijn vader.

Van der Lek speelt onder meer in The Boulevard of Broken Dreams, in de bands van Herman Brood, Hans Dulfer en Jules Deelder en sinds 2006 tot aan hun pensioen, trad hij vaak op met Golden Earring.

'Hoe we elkaar kennen?' Trompettist Koos van der Hout denkt even na. 'We treden pas samen op sinds het najaar. Maar we kennen elkaar al veel langer uit de scene. Vreselijk woord is dat eigenlijk. Maar ja, uit de scene. Dit type jazz dat wij spelen is namelijk best wel specifiek en niet zoveel mensen spelen het.'

Het omschrijven van deze jazz vindt hij lastig. 'Er zit veel blues in, maar het is geen blues. Het is ook niet modern. Wel funky. We hebben elkaar in elk geval wel echt gevonden, wanneer het aankomt op smaak en stijl.'

Ook Koos, die al zestien jaar in Den Haag woont, is geen nieuweling. Hij trad op met grootheden als Sarah Vaughan, Jeff Hamilton, Harry Edison en Cat Anderson. Dan is de Pier in Scheveningen toch wel even wat anders. 'Het mag van mij wel wat groter', geeft hij toe. 'Er zijn weinig zitplekken voor mensen dus lopen sommigen door. Aan de andere kant is het wel leuk dat je mensen treft, die normaal nooit naar een jazzconcert komen.'

De muzikanten hebben duidelijk plezier in wat ze doen. Er wordt tijdens het spelen veel gelachen en geknipoogd naar elkaar en iedere muzikant krijgt de kans om even in de schijnwerpers te staan met een solo. 'Let nu even op de drummer, want die krijgt zo een solo', kondigt Boris aan. Drummer Dolf Helge is degene die de band in zijn huidige vorm bij elkaar bracht.

Ook de pianosolo van Mark van der Feen maakt indruk. Met een ongelofelijke snelheid glijden zijn vingers over de toetsen heen. Wanneer hij een hard applaus krijgt, wijst hij bescheiden naar bassist Frans van der Geest, die hem begeleidt.

Terwijl de meeste mensen veilig in stoelen zitten of vanaf een afstandje naar de band kijken, staat een oudere man met een grijze baard, een wandelstok en een rood hoedje op, vol overgave te dansen. Zijn voeten, gehuld in puntige herenschoenen, bewegen soepel heen en weer op de muziek. 'Hij is bekend hè, wist je dat?', zegt zijn vriend Kees, die ook vrolijk meedanst, trots. 'Hij heeft zelfs in een Amerikaanse talkshow gezeten.'

Dat de man met het rode hoedje een beetje beroemd is klopt. Het is niemand minder dan 'dansopa' Roland Parijs. Al jaren beweegt hij zich dansend door de straten van Den Haag, altijd met een hoed op en zijn wandelstok. 'Hij heeft helemaal geen wandelstok nodig hoor', verklapt Kees lachend. 'Dat staat gewoon leuk. Normaal heb ik 'm ook bij me. Dan zijn mensen nog verbaasder als twee oudjes met stokken ineens zo dansen.'

'Het zit er weer op', klinkt het, als de mannen na een daverend applaus het podium afkomen. 'Ik heb het warm', zegt een zwetende Boris. 'Ik had niet verwacht dat het zo warm zou zijn, zegt hij om zich heen kijkend in de Pier, die op dat moment als een soort kas in de brandende zon staat. 'Maar ik kan mijn jasje ook niet uit doen, want die past bij mijn schoenen', zegt hij, wijzend naar zijn bordeauxrode suede colbert en zijn cowboy- achtige schoenen in dezelfde kleur. 'We zijn dan wel oud, maar nog stylish', grapt Koos.