Muurschildering van Haags icoon René Bom onthuld in 'zijn' Escamp: 'Ik ben apetrots'

Een grote groep mensen heeft zich verzameld bij snackbar t Hapje aan de Vreeswijkstraat, naast de ingang van het Zuiderpark. Hier staat het elektriciteitshuisje waar het portret van René Bom op geschilderd is. Een passende locatie, want het huisje staat niet alleen schuin tegenover Boms ouderlijk huis, maar het Zuiderpark is natuurlijk ook de plek waar decennialang Parkpop gehouden werd, het festival waar niemand zo verbonden mee was als hij. 'Mister Parkpop', zoals hij liefkozend wordt genoemd, was er vanaf het begin bij. Jarenlang presenteerde hij het festival en hij miste geen één editie.

'Daar heb je 'm!', klinkt het. De menigte haast zich naar de weg toe, waar een stoet politieagenten voor een roze Cadillac uitrijdt. Een glunderende Bom zit op de achterbank van de ouderwetse wagen en zwaait naar het enthousiaste publiek. Naast hem zit kunstenaar Roelof en rechts voorin burgemeester Jan van Zanen.

'Bom, bom, kijk even deze kant op!' Iedereen wil een foto van de ietwat uitgeput ogende held van de dag. 'Ik moet even op adem komen hoor', zegt hij. 'Heeft iemand een slokje cola?'

'Ik noemde de auto waar we net in kwamen aanrijden een pooierbak', grapt Van Zanen. 'Maar ik verbeterde hem en zei dat je dat een souteneur noemt', roept Bom lachend. 'Hoe toepasselijk en geweldig dat we op deze plek een muurschildering van jou krijgen', vervolgt Van Zanen. 'Begin jaren zestig sta je op de foto met je zus bij jullie ouderlijk huis ,met dit elektriciteitshuisje op de achtergrond. Je wordt met deze muurschildering voor altijd opgenomen in het pantheon van groten uit de Haagse kunsten en uitgaansleven en dat is natuurlijk zeer terecht, want je hebt in je leven heel veel betekend voor de stad.'

'Laat maar los, dames', roept Henk Augustijn, de initiatiefnemer achter deze en veel andere muurteksten en schilderingen in de stad, zoals die van zangeres Mariska Veres in het Zeeheldenkwartier. Hij knikt naar twee vrouwen die op het elektriciteitshuisje geklommen zijn en het doek dat over de muur gespannen is met touwen vasthouden. Groene rook vult de lucht, terwijl het witte doek omhoog getrokken wordt. 'Het had groen en geel moeten zijn natuurlijk, maar die gele doet het niet', merkt iemand lachend op. Langzaam komt het geschilderde gezicht van René Bom tevoorschijn.

Van Zanen slaat een arm om Bom heen. 'Mooi is het geworden hè', zegt hij, tegen de zichtbaar geëmotioneerde Hagenees. 'Ben je er blij mee', vraagt kunstenaar Roelof aan hem. 'Heel erg', verzekert Bom hem.'

'Of ik René kende?', zegt Roelof. 'Natuurlijk, hij is een icoon. Maar ik kende hem niet persoonlijk. Voor ik hieraan begon, ben ik bij hem op de koffie gegaan en hebben we veel gepraat. Om de essentie van iemand goed neer te zetten, wil je diegene het liefst leren kennen. In eerste instantie wilde ik een foto van jonge René als uitgangspunt gebruiken, maar hij kwam zelf met deze foto van een paar jaar geleden. Hier is hij nog een beetje rossig, maar beginnen steeds meer grijze haren te komen.'

De ontwikkeling van de muurschildering werd de afgelopen week op de voet gevolgd door Bom zelf. 'Ik kwam vaak langs om een foto te maken, je bent natuurlijk ontzettend benieuwd', vertelt hij. 'Ik voel me heel vereerd dat ik, net als grote Haagse muziekhelden, op een muur pronk.' Bom wil het kunstwerk graag aan drie mensen opdragen. 'Sorry, dit is moeilijk', zegt hij met trillende stem. 'Ik draag deze muurschildering op aan John van Vueren, Maarten van Gool en John Tieleman. Goede vrienden en Parkpop collega's, die alle drie veel te jong overleden zijn. Zonder hen was ik nooit Mister Parkpop geworden.'

'Wauw, het is hem gewoon hè', zegt een man die bewonderend naar de muur staat te kijken. 'De bril, het petje, de blik in de ogen, alles klopt.' Terwijl voorbijgangers de muur bewonderen, wordt Bom toegesproken en gezongen door zijn vrienden.

'Hij is kort geleden weer eens gedotterd en loopt dus weer te stuiteren als een jonge god. En daar is Den Haag achterlijk blij om', zegt poëet en polier Victor Meijer. 'En ook al is ie een kilootje of duizend aangekomen. Als Bom langskomt, gaan de tranen van het lachen altijd stromen. Nog één heel groot applaus voor deze vreselijk sympathieke zuipschuit.'