Renate, Max en Jean-Bernard over hun coming-out: 'Homo kende ik alleen als scheldwoord'

In de omgeving van Max Toth kwamen bijna geen homoseksuele rolmodellen voor. De Hagenaar groeide op in de Biblebelt, waar hij naar een christelijke school ging. 'Ik kende homo alleen als scheldwoord, dus ik wilde dit ook absoluut niet zijn', vertelt Max. 'Op de middelbare school had ik altijd vriendinnetjes, maar ik wist stiekem wel dat ik op mannen viel.'

'Het heeft nog zo'n twee jaar geduurd voordat ik durfde toe te geven dat ik homo was. Op mijn twintigste kwam ik eindelijk uit de kast. Mijn broer en vrienden reageerden heel positief, mijn ouders vonden het wel wat zwaarder. Hun beeld van mij met een vriendin en een kind viel uit elkaar.'

'Door mijn coming-out heb ik ook bepaalde vrienden verloren. Bij mijn studentenvereniging kon niet iedereen het accepteren. Uit de kast komen is iets wat je heel je leven lang doet. Iedere keer als ik in een nieuwe omgeving kom, moet ik dat vertellen. Ik wil dat mensen weten dat ik mijn vriend samenwoon, omdat dat iets is wat belangrijk voor mij is.'

In 2005 kwam de moeder van Jean-Bernard Maweja van Congo naar Nederland overgevlogen. De twee zouden samen familie in Nederland bezoeken, maar dat verliep helaas anders dan gepland. 'Er ging een gerucht rond over dat ik seks zou hebben met mannen voor geld', vertelt Jean-Bernard. 'Daar is niets van waar. Toch is het vanuit mijn familie tegen mijn moeder verteld. Daardoor werd ik gedwongen om een serieus gesprek met haar te hebben.'

'Ik heb haar toen verteld dat ik vroeger liever in een jurk had willen rondlopen, maar dat dit niet kon. Ik identificeer mezelf als queer, maar ik denk nog vaak na over wie ik nou eigenlijk ben. Wat als ik vroeger bijvoorbeeld wel in een jurk had kunnen lopen? Hoe zou ik mezelf nu dan identificeren?'

'Iedere keer als ik ga solliciteren of als ik me moet introduceren in een nieuwe groep, geef ik aan dat ik queer ben. Dat vind ik belangrijk, omdat mensen daar dan rekening mee kunnen houden. Ik heb bijvoorbeeld geen zin in homofobe opmerkingen. Coming-Outdag vind ik heel belangrijk, omdat mensen dan uitgenodigd worden om zich te laten zien zoals ze daadwerkelijk zijn.'

Jarenlang durfde Renate den Heijer er niet vooruit te komen dat ze zichzelf eigenlijk beter voelde in vrouwenkleding. Tot 2001, toen ze voor het eerst naar een organisatie stapte, die haar met make-up en kleding volledig transformeerde tot vrouw. 'Ik besefte dat het veel dieper zat dan alleen even een jurkje aan willen trekken', vertelt Renate.

'Na een lang proces heb ik me uiteindelijk in 2003 aangemeld bij het genderteam van het VU Medisch Centrum en kon ik in 2004 beginnen met hormoontherapie. Om collega's op mijn werk bij de gemeente Den Haag voor te bereiden op mijn coming-out, is zelfs een heel projectteam en projectplan aangesteld. Op de dag dat ik als Renate wilde verschijnen, kwamen mijn vrouwelijke collega's me ophalen. Toen ik bij de afdeling aankwam was alles versierd en gingen we taart eten.'

'Een Coming-Outdag is echt belangrijk, omdat mensen soms een zetje nodig hebben om uit de kast te komen. Ik hoop dat mensen buiten de gemeenschap op zo'n dag wat meer begrip hiervoor hebben en dat het meer zal worden geaccepteerd.'