Emanuel vond na zwaar ongeluk rust in het maken van kunst: 'Opgeven is geen optie'

Vanaf zijn vijftiende werkt Emanuel al in de binnenvaart. Varen is zijn lust en leven. 'Het geeft mij een gevoel van vrijheid’, zegt hij. 'En je doet ook iets belangrijks. Dat vind ik mooi. Want zonder transport en logistiek kunnen we niet. Hij begint als deksman, maar volgt uiteindelijk een opleiding tot kapitein en behaalt zijn diploma. Als vorig jaar het noodlot toeslaat, is Emanuels droombaan plots verleden tijd.

Het is 20 maart 2022. Emanuel en zijn collega's vervoeren cement. Terwijl Emanuel bezig is met een leiding, ziet hij plots de kraan die op de boot staat omvallen. 'Voordat ik het wist voelde ik een keiharde klap en lag ik midden in het cement. Ik werd wakker en dacht: waar ben ik? Gelukkig werd mijn hoofd niet geraakt, want dan had ik hier niet meer gezeten. Die kraan weegt twee ton!'

Maar ongeschonden komt Emanuel niet van het schip af. 'Mijn linkervoet is verbrijzeld. Ik ben eraan geopereerd en er zitten nu allemaal platen in. De eerste tijd na het ongeluk was echt heel heftig. Ik had veel pijn en kon bijna niets. Ik zat in een rolstoel en ging drinken om de pijn te kunnen vergeten. Naast de morfine die ik gebruikte, dronk ik dan soms ook een hele fles whisky per dag.'

Uiteindelijk beseft Emanuel dat het niet gezond is hoe hij leeft. 'Ik probeerde de pijn en het verdriet te verlichten, maar dit was niet gezond. Toen heb ik mezelf laten opnemen. Door de verslavingszorg drink ik nu niet meer.'

Het ongeluk op Emanuels werk blijft een traumatische gebeurtenis, maar door zijn nieuwe hobby heeft hij wel weer positieve energie. 'Ik ben nog steeds verdrietig, maar door mijn nieuwe hobby is er licht aan het einde van de tunnel.'

Toen hij in een rolstoel zat begon Emanuel met schilderen. 'Het was voor mij een vorm van therapie. Ik kon niet lopen, maar al zittend vanuit de rolstoel kon ik door te schilderen wel mijn creativiteit kwijt. Ik maakte, samen met mijn vriendin, doek na doek en het is nu echt mijn ding geworden. Ik realiseer mij dat ik dit echt nodig had om uit het dal te komen.'

Emanuel krijgt een steeds grotere glimlach op zijn gezicht als hij vertelt over zijn liefde voor kunst. 'Ik ben helemaal gek op de stijl van Escher. Dat vind ik prachtig. Ik probeer zelf ook die stijl te gebruiken in mijn werk.' In zijn woning in Ypenburg hangt bijna de hele muur inmiddels vol met zelfgemaakte schilderijen.

'Varen is nog steeds mijn leven', zegt Emanuel, 'maar, voorlopig kan dat niet. En dus richt ik mijn pijlen voorlopig op het schilderen. Mijn droom is nu om een expositie te hebben waar ik mijn kunst kan laten zien. Het liefst in samenwerking met andere, jonge kunstenaars. Ik heb er al een naam voor bedacht: kleurrijk.'

Een makkelijk leven had Emanuel ook voor het ongeluk op zijn werk al niet. In 2011 kreeg hij een psychose en werd hij opgenomen door Parnassia. Daar ging hij in therapie en werd er uiteindelijk vastgesteld dat hij lijdt aan schizofrenie.

Ondanks de psychische aandoening probeert hij toch altijd zoveel mogelijk mee te doen in de maatschappij, zo zegt hij. 'Ik ben hard tegen mijzelf, probeer mezelf te motiveren. Ook al heb ik een psychische aandoening. Opgeven is voor mij geen optie.'

Emanuel is heel erg open als hij spreekt over zijn psychische aandoening. 'Ik wil een voorbeeld zijn voor jongeren die ook worstelen met hun psychische of lichamelijke handicaps of achterstand. Iedereen doet ertoe en hoort erbij. Daarnaast merk je eigenlijk niet aan mij dat ik lijd aan schizofrenie. Ik merk het vooral zelf. Het speelt zich in mijn eigen hoofd af. Soms denk ik ineens dat ik de president ben. Of dat ik een vrouw ben. Echt de gekste dingen. Dan is er geen limiet. Dat kan wel eens een paar uur duren.'