Van dansen in Paard tot gebarentaal leren: Festival de Betovering houdt kinderen bezig deze vakantie

'Kom op, we zijn met 336.000 man. Dat wil ik wel horen als jullie applaudisseren!', roept zanger Llewy Isselt van het duo SlodDe en Vos grappend naar het publiek. De kleine zaal van het Paard is het gevuld met zo'n vijftig kinderen en hun ouders. Van baby's in draagzakken tot kinderen van acht jaar oud die vrolijk meedansen op de muziek.

'Dit liedje gaat over kleuren', klinkt het door de microfoon. 'Als ik rood zing, zingen jullie mij na.' Als de zanger ineens het woord 'splem', zingt, beginnen de kinderen te giechelen. Die kleur heb ik zelf verzonnen, legt hij heel serieus uit. 'Zingen jullie die ook mee?'

SlodDe & Vos is een duo bestaande uit muzikant Llewy Isselt en producer Bart Possemis (Delly). Jarenlang tourde Llewy en Delly met hun hiphopband Relax over de hele wereld en stonden ze op grote festivals als North Sea Jazz en Pinkpop. Maar gemotiveerd door een gemis aan eigenzinnige, Nederlandstalige kinderliedjes besloten de mannen zelf liedjes te gaan schrijven. Samen met drummer Satindra Kalpoe treden ze sindsdien op.

'Het is leuk om te zien dat de mensen die vroeger in het Paard kwamen feesten hier nu met hun kinderen zijn', vertelt organisator Susanne. 'Ik herken een heleboel gezichten. Iedereen wordt natuurlijk ouder, mensen krijgen een gezin en hebben geen tijd meer om vaak uit te gaan. Dan is dit een leuke manier om toch, met je kind, even los te gaan.'

Even verderop in cultuurcentrum Amare ligt het epicentrum van Festival de Betovering. Hier zijn heel veel voorstellingen te zien en in de hal kun je meedoen aan workshops die de hele dag door gegeven worden. Zo kun je bijvoorbeeld meer leren over gebarentaal. Een dame in een zwart pak beeld in gebarentaal van alles uit, terwijl kinderen en hun ouders op bankjes proberen te raden wat zij zegt. 'Dat is een poes, ik weet het zeker!', roept een van de kindjes overtuigd. 'Kijk, want ze doet zo alsof ze snorharen heeft mam.'

In het midden van de ruimte zit een groep kinderen ondertussen geconcentreerd aan een kartonnen doos te knutselen. 'We moeten ons eigen theater maken', legt de 6-jarige Lina uit. 'Ik maak een theater met balletdanseressen. Ik ben heel erg goed in knutselen.' Haar trotse oma zit erbij te kijken. 'Het is mijn oppasdag. Normaal gaan we dan naar de speeltuin, maar het is rotweer en dit is eigenlijk nog leuker. Ze is er al een uur zoet mee.'

Een bijzondere voorstelling die inmiddels over de hele wereld, zelfs naar IJsland, heeft gereisd, is Yuto en de Boom. Het is een wandelvoorstelling, waarbij je als bezoeker een koptelefoon op krijgt en je door een ruimte met bewegend decor heen moet bewegen.

Yuto en de Boom is gebaseerd op het boek 'Ik geef je mijn hart' van Pimm van Hest en Sassafras de Bruyn. 'Ik knalde tegen dat boek op en vond het zo gaaf', vertelt Haagse maker Cézanne Tegelberg. 'Ik dacht; als kind wil je hier toch niet zittend naar kijken. Je wil er doorheen lopen, alsof je bladzijdes omslaat.

Het verhaal gaat over Yuto die van een oude man in een winkeltje een doosje krijgt waar een pit in zit. De man zegt; dit is alles wat je nodig hebt. De boom groeit met Yuto mee en als bezoeker loop je door zijn leven.'

Cézanne staat ietwat gestrest op de gang waar het publiek straks binnen zal lopen. 'Tel jij straks af?', vraagt ze aan haar collega. 'We moeten zorgen dat het geluid precies op het juiste moment af wordt gespeeld', legt ze uit. Iedere tien minuten loopt er een nieuwe groep naar binnen en die zitten allemaal op een ander tijdspad. Als het geluid niet klopt, gaat het helemaal mis want de acteurs en het licht gaan daar ook op af.' Als er afgeteld is en de timer is ingezet, slaakt Cézanne een zucht. 'Oké, nu kan ik praten.'

'Het is best een logistieke puzzel dit', zegt de Haagse theatermaker lachend. 'Als een acteur klaar is bij de ene groep, moet zij soms binnen één minuut ergens anders zijn. Toen we het aan het uitdenken waren, vroegen ze dan ook weleens aan mij 'Cézanne, wat heb je nou bedacht?' 'En komt dit wel goed?' Maar dat kwam het gelukkig wel.'

Aan het einde van de voorstelling is Yuto zelf oud. Zijn vrouw overlijdt en hij zit bij zijn boom, waar hij een pit in een doosje stopt en die aan een jonge jongen geeft. 'Alles wat je nodig hebt zit erin', zegt hij erbij. 'Waarom was het maar zo kort?', vraagt een jongetje teleurgesteld aan zijn vader. 'Hoe maken jullie dit?', wil hij graag weten van Cézanne.

'Ik vind dit een mooie manier om de levenscyclus te vertellen', vertelt Cézanne even later. 'En voor kinderen voelt dit heel logisch. Een 6-jarige jongen die gekeken had, ging mij daarna uitleggen hoe dat dan in elkaar zit met leven en de dood. Zo bijzonder is dat.'