'De diepste wonden zijn onzichtbaar', lees hier de woorden van weduwe Xiao in de rechtbank
DEN HAAG - Het 15-jarige meisje dat snackbareigenaar Wei Chen doodstak gaat niet in hoger beroep. Een grote opluchting voor zijn vrouw Xiao. 'Haar eerste woorden waren: eindelijk rust', vertelt Femke Beeloo, een goede vriendin van Xiao, die namens haar spreekt in Bob Staat Op. Op verzoek van Xiao las Femke op de radio voor wat de weduwe tijdens haar spreekrecht in de rechtbank zei.
'Het is heel heftig en intens geweest', vervolgt Femke. 'Toen het hoger beroep aangekondigd werd, dachten we: nee, niet nog een keer dat hele proces. Dat hoeft gelukkig niet.'
Xiao wil daarom nu zelf graag dat haar woorden uit de rechtbank, over het incident en haar verdriet, gedeeld worden.
Lees hier het verhaal van Xiao:
'Na 27 januari is mijn wereld voorgoed veranderd. Het geluk dat mijn gezin en ik deelden, is meedogenloos verwoest.
Die avond dat we arm in arm naar huis liepen. Gelukkig waren onze kinderen al eerder thuis en begonnen aan het avondeten. Nog steeds begrijp ik niet de heftigheid en waarom. Waarom werd mijn liefdevolle en behulpzame man van het leven beroofd? Waarom zijn jullie zo wreed? Hij was zo ontzettend lief en behulpzaam voor iedereen.
Waar ik eerst nog dacht dat jullie enkel sloegen en schopten, kwam het besef dat jullie een mes hadden, eerst niet eens binnen. Pas later drong het tot me door dat jullie gewapend waren met een mes – een realiteit die nog steeds ongrijpbaar voelt. Toen ik om hulp probeerde te roepen, werd ik door jullie aangevallen. De schade die jullie hebben toegebracht, fysiek en mentaal, is nog altijd voelbaar. Na jullie laffe daad hebben jullie ons aan ons lot overgelaten. Uren hebben we in het ziekenhuis gezeten, onze kinderen alleen thuis, terwijl ze geen idee hadden van de gruwelijke daad die vlakbij ons huis had plaatsgevonden. Mijn man overleefde het niet, ik was bont en blauw, maar de diepste wonden zijn onzichtbaar. Mijn veiligheid, onze veiligheid, van mij en mijn kinderen is weg. Onbezorgd naar buiten gaan is er niet meer bij. Een boodschapje doen of even een frisse neus halen, we doen het zo min mogelijk. We blijven binnen en houden de deur zo veel mogelijk op slot.
Jullie hebben ons zo lang gepest, uitgescholden, onze bezittingen kapot gemaakt, ons bang gemaakt. Ondanks eerdere meldingen van intimidatie en vandalisme bij de politie, voelden we ons onbeschermd. Waarom hielp de politie ons niet. Als de politie meer had gedaan, hadden wij nog steeds 7 dagen in de week, zonder vrije dagen, gewerkt. Wij hebben altijd netjes onze belasting betaald, waar was en is onze bescherming. Waar was onze bescherming toen we deze het meest nodig hadden? De bescherming die jullie, de daders, lijken te krijgen, staat in schril contrast met wat mijn kinderen krijgen.
Mijn kinderen zijn ook minderjarig, waar is hun bescherming! Alles wat nu in gang wordt gezet is te laat. Mijn lieve Wei is er niet meer.
Onze snackbar, waar we met zoveel liefde en tijd elke dag van de week te vinden waren, is nog altijd gesloten door de overheersende angst en het trauma. We stonden op een financieel randje, maar worden gedragen door een gemeenschap van zorgzame mensen.
Geen straf zal zwaar genoeg zijn voor jullie. Jullie hebben ons onherstelbare schade toegebracht, en daarvoor lijkt geen berouw. Ik ben heel bang dat jullie hierna veel te vroeg weer vrij zijn en nog meer slachtoffers zullen maken. Ik pleit voor een rechtssysteem dat slachtoffers centraal stelt en daders rechtvaardig beoordeelt.
Jullie hebben mijn man vermoord, mijn veiligheid weggenomen en de jeugd van mijn kinderen afgenomen. En het lijkt wel of het jullie niets kan schelen. Het is voor mij onaanvaardbaar en onbegrijpelijk. Ik ben verdrietig en boos, heel erg boos. Wat jullie hebben gedaan, is onvergeeflijk en onbegrijpelijk.'
