Yvette schreef een boek over haar onverwachtse openhartoperatie: 'Ik ben gelukkiger dan ooit'

'Ik was gewoon gezond, niks aan de hand', vertelt Yvette. 'Althans, dat dacht ik. In coronatijd moest mijn kantoor thuis gaan werken en besloot ik dat ik wilde gaan hardlopen. Maar na drie kilometer, kreeg ik elke keer pijn in mijn borst. Dan moest ik echt stil gaan staan om de pijn op te vangen. Eerst dacht ik: mijn conditie is gewoon slecht. Maar ook toen ik het hardlopen voor mijn doen heel consequent vol hield, bleef ik pijn houden. Toen dacht ik: klopt dit wel en ben ik maar naar de huisarts toe gegaan.'

Die zei: 'Het zal wel niks zijn, je bent nog jong.' Maar Yvette wordt voor de zekerheid toch doorverwezen naar de cardioloog. Er wordt een echo gedaan en een MRI. 'Toen kreeg ik al snel te horen: je hebt een aangeboren hartafwijking en het is heel ernstig.' Yvette krijgt te horen dat ze een openhartoperatie moet ondergaan. Ze zeiden: je kransslagader is zo verbreed, als we niks doen haal je het einde van het jaar niet. Dat is heel bizar om te horen. Dat je op de laatste bladzijde van je boek zit en dat niet weet.'

'Toen ik thuis kwam na de operatie, gaf mijn buurvrouw me een notitieblokje cadeau. 'Over een paar jaar weet je alleen nog dat het een kutjaar was, maar niet hoe het echt was', zei ze tegen me. Dus schrijf het maar op.' En dat ben ik gaan doen. En doordat ik een dagboek bijhield van alles wat gebeurde, had ik ineens heel veel punten op papier waar je van te voren niet op voorbereid wordt.

Praktische dingen zoals; wat pak je in je ziekenhuis tas in. Het is geen weekendje Parijs. Maar ook de nasleep, zowel fysiek als mentaal. Je spieren zijn weg door al het liggen en je zit in een emotionele achtbaan.'

'Ik merkte al snel na de operatie aan kleine dingen dat het niet helemaal goed met me ging. Ik moest vaak spontaan huilen en als ik een piepje hoorde, deed het me meteen weer denken aan het ziekenhuis. Als ik naar de ziekenhuisserie ER keek, zag ik mezelf daar ineens op de operatietafel liggen. Terwijl ik daarvoor ook altijd naar de serie keek en alleen maar weg zwijmelde bij George Clooney. Het ziekenhuis merkte het ook aan mij en op hun advies ben ik in therapie gegaan. Dat heeft me heel erg veel geholpen.'

In haar boek geeft Yvette tips aan mensen die door iets soortgelijks heengaan. 'Denk aan praktische tips zoals: neem dikke sokken mee met antislip, want de ziekenhuisvloer is ontzettend glad', vertelt ze lachend.

'Maar vooral ook: wees lief voor jezelf. Artsen zijn heel aardig, maar ook best technisch. Ze zeggen: wij opereren je, na zes weken is je bot weer aan elkaar gegroeid en dan ben je geheeld. Ik dacht daarom dat ik na zes weken wel weer de oude zou zijn, maar dat heeft zeker een jaar geduurd. Dat vond ik eerst wel lastig: waarom gaat het niet sneller, dacht ik dan. Maar je moet jezelf die tijd echt geven.'

Nu, meer dan een jaar later, gaat het goed met Yvette. 'Ik zeg ook wel dat ik Yvette 3.0 ben. Het was het zwaarste, maar ook het mooiste jaar van mijn leven. Je wordt echt teruggebracht naar de essentie van het leven. Ik ben meer gaan genieten en maak me minder druk om de kleine dingen. Natuurlijk sta ik nog weleens te mopperen voor de spiegel, maar ik kan dingen nu veel beter relativeren. En dat maakt het leven leuker.'

'Ik maak veel wandelingen naar de zee, de boulevard waar het eigenlijk allemaal begon. Als ik me onzeker voel, is het heerlijk om daar uit te waaien en frisse lucht in te ademen. En ik ben met surfles begonnen. Ik dacht bij mezelf: 'Ik woon al tien jaar in Den Haag en heb nog nooit gesurfd, dat kan niet. Bij mijn eerste les, moest ik hard huilen. Alle emoties van het afgelopen jaar, maar ook de blijdschap om er nog te zijn, kwam eruit.'

Met haar boek hoopt Yvette vooral anderen te helpen. 'Er wordt niet vaak vanuit de patiënt opgeschreven hoe zo'n medische ervaring is. Ik heb het eerste exemplaar overhandigt aan mijn cardioloog, want dankzij hem ben ik er nog. Wat ik mooi vond, is dat hij zei dat hij dankzij mijn boek beter weet hoe het proces voor een patiënt is.

Hij zei: we zeggen wel, je moet geopereerd worden en proberen dat zo tactisch mogelijk te doen, maar staan niet stil bij wat er dan allemaal door iemand heengaat en het feit dat ze alles wat daarna gezegd wordt misschien niet meer horen. Hij ging het daarom ook in zijn werkgroep bespreken, hoe ze nog beter kunnen communiceren met de patiënt. Dat mijn boek dat teweeg heeft kunnen brengen, vind ik nu al het allermooiste cadeau.'